سرگرم تماشای تلویزیون بودم که به یک باره پسرکوچکم جیغی سر داد. مادرش هم داد زد؛ زلزله... چون هفته قبل تهران زلزله 2/5 ریشتری را تجربه کرده بود، همه فکرهای هراس انگیز در ذهنم زنده شدند. تصاویر زلزله کرمانشاه هم به مخیله ام هجوم آوردند. در کمتر از چند ثانیه پسرم را در آغوش گرفتم و به سمت در خروجی و راه پله ها سراسیمه دویدم. پله ها را دو تا یکی پایین می آمدم. ناگهان پایم لیز خورد و با پسرم تا پایین پله ها سر خوردیم. بیهوش شدم و وقتی در بیمارستان به هوش آمدم همه به من می گفتند که چه خوش شانسی! گردن وکمرت آسیب دیده و حتی بیم این وجود داشت که قطع نخاع شوی. دست و پای پسرم نیز تماما کبود شده بود و با مسکن روی تخت بیمارستان آرام به نظر می رسید.