سال ها قبل، زمانی که ژول ریمه، رئیس وقت فدراسیون جهانی فوتبال در سال 1920 تصمیم گرفت برای اولین بار چند کشور مختلف را در قالب مسابقه ای بین قاره ای و در سطحی حرفه ای در یک تورنمنت روبه روی هم قرار دهد، هرگز تصورنمی کرد که ده ها سال بعد، این رویداد به پربیننده ترین واقعه ورزشی جهان تبدیل شود. تنها در سال 2014، در دوره ای که آلمانی ها پرافتخارترین تیم تاریخ مسابقات را در خاک خود با 7 گل شکست دادند و در پایان، جام را بالای سر بردند، این مسابقات 1/ 715 میلیون بیننده را به تماشای خود نشانده بود. رکوردی که به واسطه رشد شتابان تکنولوژی های ارتباطاتی و ورود پلت فرم هایی نظیر فیس بوک و توییتر به عرصه پخش، باز هم شکسته خواهد شد.

بی دلیل نیست که همگان، برای حضور در گوشه ای از این رخداد بزرگ سر و دست می شکنند! از قطری که برای کسب میزبانی، متهم به پرداخت رشوه است و برزیلی که جام را با خاک و خون در چهارگوشه کشورش به آلمان هدیه کرد و اسپانسرهایی که گوی سبقت را در شل کردن سر کیسه از هم ربوده اند و استادیوم های لبریز از تماشاگری که تیم هایشان را تشویق می کنند و غول های ساخت وسازی که پروژه های زیرساختی را بر عهده می گیرند تا سیاستمدارانی که در زمین فوتبال هم به دنبال ماهی می گردند، همه و همه در این قاب عکس حضور دارند. شاید تا چند سال قبل، این فقط کشورهای توسعه یافته بودند که جسارت میزبانی این مسابقات را داشتند، اما علاوه بر مکزیک و برزیل که تاکنون بیش از یک دوره میزبان نهایی برگزاری این مسابقات بودند، آفریقای جنوبی در سال 2010 و اینک روسیه و پس از آن قطر نیز آمدند تا بخت خود را بیازمایند. در این بین بررسی دو دوره گذشته و پیش بینی دوره های پیش رو، شاید درس های زیادی برای سایر کشورهای در حال توسعه داشته باشد تا ببینند که آیا پذیرش این مسوولیت، به هزینه های آن می ارزد یا خیر. باشگاه اقتصاددانان در پرونده امروز خود به بررسی ابعاد اقتصادی جام جهانی از سال 2010 تا 2022 پرداخته است.