استفاده تبلیغاتی یا (پروپاگاندا) از تصاویر مانند سنگ نوشته ها، مجسمه و غیره از آغاز تاریخ بشر رواج فراوانی داشته است. مانند سنگ نوشته های ایرانی در تخت جمشید یا آثار باز مانده از یونان و روم که به طور معمول عظمت و فتوحات پادشاهان آن دوران را به نقش کشیده اند. از بدو اختراع عکاسی و بین المللی بودن این زبان و باورعامیانه که عکس سند قابل قبول و غیر قابل انکاری است، این وسیله به طور گسترده مورد استفاده یا سوء استفاده قدرت های حاکم بوده و هست. عکسی که در آن هیتلر را با لباس اشرافی در حال سان دیدن از سربازان نازی نشان می دهد نمونه بارزی از این نوع عکاسی است. هیتلر در کتاب خاطرات معروف خود می نویسد که از تجربه جنگ جهانی اول که آلمان بازنده آن بود به این نتیجه رسید که تبلیغات قوی تر انگلیسی ها باعث این باخت شد. به همین خاطر بعد از به دست گرفتن قدرت اولویت را به استفاده وسیع از عکاسی و سینما در تبلیغات آرمان های حزب نازی اختصاص داد. هیتلر با درک اهمیت استفاده از تصویر در تبلیغات سیاسی و سرمایه گذاری وسیع در این حوزه توانست توده های میلیونی را به طرفداری حزب نازی جلب کند. به طور مثال عکاس شخصی او (هفمن) حدود 2 میلیون عکس از شخص هیتلر گرفت که با پخش وسیع در بنرها و رسانه ها در به قدرت رسیدن او کمک فراوانی کرد.