ابوالحسن نجفی، آنچنان نام آشناست که صحبت درباره او تکرار مکررات است و من هم نمی خواهم حرف تکراری بزنم. شاید تنها نکته که بسیاری نمی دانند، سرنوشت تغییرات و افزوده هایی است که استاد ابوالحسن نجفی برای کتاب «غلط ننوسیم» تهیه کردند. زمانی که این کتاب منتشر شد، دکتر محمدرضا باطنی نقدی با عنوان «اجازه بدهید غلط بنویسیم» و با لحنی تند درباره کتاب نوشت. این نقد نه به خاطر مسائلی که ذکر شد، بلکه به دلیل لحن آن نوشتار، بسیاری از خوانندگان را آزرده خاطر کرد: البته دکتر باطنی نکته هایی را هم اشاره کرده بودند که از لحاظ زبان شناسی قابل تامل بود. چند سال بعد از آن استاد نجفی با توجه به کم و کاستی های بسیار، تغییرات وسیعی در «غلط ننویسیم» انجام داد و تمام این تغییرات را در برگه ها یا به اصطلاح فیش هایی مرتب و منظم کرد. بعد از آن در جلسه ای که به همین مناسبت تشکیل شد، استاد نجفی و دکتر باطنی با یکدیگر مباحثه کردند، استاد نجفی بعضی از اشکالات ذکر شده را با نهایت تشکر پذیرفت و این جلسه در نهایت با احترام و بدون سر وصداهای چند سال پیش، تمام شد. پس از آن از استاد نجفی سوال پرسیدم که با افزودن این تغییرات و افزوده ها حجم کتاب چقدر تغییر می کند و ایشان پاسخ دادند که حجم کتاب، دو سه برابر می شود. متاسفانه استاد نجفی هنوز به کار وارد کردن تغییرات و افزوده ها نپرداخته بود که دست شان از دنیا کوتاه شد. بنا شد آنچه از استاد نجفی و کتابخانه ایشان باقی مانده به فرهنگستان زبان و ادب فارسی منتقل شود. حالا اینکه این اتفاق، وصیت خود استاد نجفی بود یا تصمیم فرهنگستان که البته تصمیم خوبی هم بود، نمی دانم اما سرنوشت این برگه ها و فیش ها همچنان نامعلوم است. در این فرصت و به بهانه سالمرگ ایشان بهتر دیدم به سرنوشت این میراث اشاره کنم که نیاز است پیدا شوند و ویرایشگری قابل، آنها را مرتب کند و به کتاب بیفزاید اگرچه کار ساده ای نیست.