سال ها قبل که دوران کودکی ام را در یکی از محله های قدیمی تهران می گذراندم، پیرمردی بود که به پیرمرد بربری معروف بود. پیرمرد بربری به گمان من 90 سالی داشت؛ به خاطر خمیدگی پشت و چروک های فراوان صورتش، شاید هم سختی روزگار زودتر از زمان موعود به این شکل و قیافه انداخته بودش یا به چشم کودکانه من آن قدر پیر و کهن سال می آمد. فکر نکنید از آن پیرمردهای مهربان بود که به بچه ها لبخند می زنند و آب نبات از جیبشان درمی آورند؛ ابدا؛ آن مرحوم (از آن پیرمردهایی نبود که امیدی باشد از 40 سال پیش تا الان در قید حیات مانده باشد) اصلا و ابدا حال و حوصله بچه ها را نداشت، هیچ وقت لبخندش را ندیدم، دو عدد دندان داشت