وقتی داستان عالم لدنی، حضرت خضر(ع) و حضرت موسی(ع)، صاحب شریعت توراتی را در قرآن می خوانیم، حقایقی روشن می شود که مهمترین آن، جایگاه علم غیب و علم لدنی در زندگی دنیوی و از منظر شریعت و فقه اجتماعی است. در آیات 65 تا 82 سوره کهف به این واقعیت اشاره می شود که علم غیب و علم لدنی نمی تواند ملاک زندگی اجتماعی و قضاوت های انسان شریعت مدار و شریعت محور باشد؛ زیرا حضرت خضر(ع) بر اساس علم لدنی مامور است تا عمل کند؛ در حالی که حضرت موسی(ع) به عنوان رهبر اجتماعی باید بر اساس ظاهر شریعت عمل کند و اموری چون سوراخ کردن کشتی و کشتن کودک و بنایی بی اجر و مزد را خلاف شریعت و رفتار اجتماعی بداند و به این اعمال اعتراض کند.