ضرب دست انگشتان باران چه دلنوازانه می نوازد سقف خانه را. بوی بهار از دم دیوار بیرون می زند. ببار، خوب ببار تا شکوفه ها بر سر درختان جان گیرد. ببار باران تا هوا تمیز شود و آبی تر تا ابرها درخشان شوند و روشن تر. چه حالی دارد درازکشیدن در سقف آسمان، خیره شدن به وصف تداعی این ابرها.... تو دراز کشیده بودی «آبی در»... نمی دانم چرا در آن خانه غریب به تو که نامت ابوالفضل بود، می گفتند «آبی در».... مادر صدایت می زند: «آبی در» چیزی می خوری و تو همچنان با پرش سر و گردنت به آسمان دوردست خیره شده بودی. روز خنکی بود؛ اما خنکی که در داخل آن خانه خوشایند نمی آمد. آن فرش نمور هزارتکه سوراخ سوراخ مندرس رنگ و