در باز می شود و آقای سعید مرتضوی وارد می شود. چند روزنامه نگار خودشان را جمع می کنند. یکی از آنها زیرلبی: «اوه اوه... فکر کنم چهارسال دیگه حبسمون اضافه شد». مرتضوی ساک کوچکی را که در دست دارد، گوشه ای می گذارد، به محبوس ها نگاه می کند. روزنامه نگار دوم: «وای بر من... وای بر من... حتما اینهارو از خونه من پیدا کردند باز... به جان خودم من چیزی نداشتم، اما اگه شما باز مثل اون دفعه چیزی پیدا کردید، حتما برای مصرف شخصیم بوده...». مرتضوی کت قهوه ای اش را از تن به درمی آورد. روزنامه نگار سوم: «من چیزی ندارم بگم...؛ یعنی هرچی داشتم گفتم». مرتضوی وکیل بند را صدا می زند و چیزهایی در گوش او می گوید.