در 18 جمادی الاول سال 1289 هجری قمری، قراردادی با 24 بند یا فقره، بین دولت ایران با «بارون ژولیوس دو رویتر» انگلیسی منعقد شد. بر اساس این پیمان، ساختن هرگونه راه و راه آهن و سدها از دریای مازندران تا خلیج فارس، بهره برداری از همه معادن ایران (بجز طلا و نقره)، ایجاد مجاری آبی، قنات و کانال ها برای کشتیرانی یا کشاورزی، ایجاد بانک و هرگونه کمپانی صنعتی در سراسر ایران؛ حق انحصار کارهای عام المنفعه، استفاده و بهره برداری از جنگل ها برای مدت 70 سال و استفاده از گمرکات ایران به مدت 25 سال در ازای پرداخت 6 میلیون لیره انگلیسی و سود 5درصد در اختیار رویتر قرار گرفت.