«عید است و آخر گل و یاران در انتظار»... اگرچه حافظ این انتظار را جور دیگری معنی می کند اما معنی امروزین از این انتظار برای بخش بزرگی از مردم انتظار حقوق، انتظار گرفتن مطالبات و... غیره معنا می دهد. اما از این وجه ماجرا که بگذریم، وجه شیرینش، همان شادمانی همیشگی است. رسیدن نوروز، بهار و تدبیری که ملتی کهنسال برای نو شدن برگزیده اند.

خوش سلیقگی ایرانیان شاید همین جا بروز پیدا می کند، اینکه از بین تمام مناسبت ها، آمدن بهار را بهانه می کنند برای تغییر تقویم. برای نو شدن، برای آغازی دیگر. عید در راه است و خیابان ها شلوغ. قدم به قدم بنفشه ها و زنبق ها و بیدمشک ها نشسته اند گوشه پیاده رو به جلوه گری. هر کس با هر مقدار درآمد این روزها راهی خیابان شده است به تماشا. تماشای ویترین های پر زرق و برق مغازه ها، میهمان فروشندگانی که چشم به عید دوخته اند و اشتیاق بچه ها، بچه هایی که عید همه بهانه شان برای خواستن و بچگی کردن است. هر جا نگاه کنی هستند. با ذوق و شوق بالای سر تشت ماهی گلی ها، لابه لای بساط سفره های هفت سین و گاهی خسته و خواب آلود در اتاق های پرو.

عید اگرچه هر سال آمدنش سخت می شود، مهیا شدن برایش سخت تر، اما همچنان شکوه و شادمانی خودش را دارد. شیرین ترین میراث نیاکان که به ما رسیده و بعد از ما به نسل های بعد تا آمدن بهار سرفصل تازه هر آدمی باشد که در این محدوده جغرافیا زندگی می کند.