خاکروبه ها، عکس های تیره وتار قدیمی، در میان کلیشه های جاافتاده داستان نویسی مدرن سخت به کار می آیند. رجعتی فوکویی به گذشته، یا گشتن در میانه خاکرو به های واقعیت، چه بسا تصاویر اصیل تری از وضعیت موجود به دست بدهد. این رجعت به میراث و ماترک ادبیات ما، شاید در وهله نخست ارتجاعی و محافظه کارانه باشد، اما ازقضا در زمانه ای که فهرست کردن مظاهر مدرنیته از المان های شهری تا گزارش زیست طبقه متوسط باب طبع بازار است، رجعت خود می تواند کنشی رادیکال باشد برای بازشناسی نیرو یا توانی که ادبیات ما در چندین دهه پیش داشت و در روزگار ما از دست رفته است. ازاین رو رجعت حامل نوعی روکردن دست ناتوانی و بی مقداری وجه