به آدم ها نزدیک شدن، همیشه برایم سخت بوده، آن هم آدم هایی که دوستشان داری؛ آنان که هر یک معمار بخشی از ذهن تو در کودکی و نوجوانی بوده اند. می ترسم با شناخت بیشتر آنها این بنا فرو بریزد و احترام و سپاس هم در پی آن. از این بابت بیشتر مواقع از نزدیک شدن اجتناب کرده و «دوری و دوستی» را سرلوحه بسیاری از روابطم قرار داده ام. روزی که پس از گفت وگوی تلفنی قرار همراهی در پروژه ای را با رخشان بنی اعتماد گذاشتم، بلافاصله بعد از حس غرور و شعف، ترسی سراپایم را فراگرفت. او که با «بانوی اردیبهشت»ش شکلی از زن را در ذهن من تصویر کرده که تا امروز رهایم نکرده، نکند خود آن تصویر را درهم شکند. شاید باید قید این