امام علی (ع) در دعای توصیف هوای بهاری می فرماید: خدایا! ما را با بارانی سیراب کن که زنده کننده، سیراب سازنده، فراگیر و به همه جا رونده، پاکیزه و با برکت، گوارا و پرنعمت، گیاه آن بسیار، شاخه های آن به بار نشسته و برگ هایش تازه و آبدار باشد، تا با چنان بارانی بنده ناتوان را توان بخشی، و شهرهای مرده ات را زنده سازی.

خدایا! بارانی ده که بسیار ببارد تا زمین های بلند ما پرگیاه شود، و در زمین های پست روان گردد. و نعمت های فراوان در اطراف ما گسترش یابد، تا با آن میوه های ما بسیار گله های ما زنده و فراوان، و سرزمین های دورتر از ما نیز بهره مند گردند، و روستاهای ما از آن نیرومند شوند... خدایا بارانی پرآب فرو فرست که قحطی زدگان به نعمت های فراوان رسند، و آثار خشکسالی از میان برود که همانا، تویی خداوندی که پس از ناامیدشدن مردم باران را فرو می فرستی و رحمت خود را همه جا گسترش می دهی و تویی سرپرست نظام آفرینش که به ستودن سزاواری.(1)