(بدان ای سالک راه خدا!) نعمت بیداری، روزی هر بی سروپا نمی شود، و این پیک کوی وفا با هر دلی آشنا نمی گردد، و هر مشامی این نسیم صبا را بویا نمی شود، و هر زبانی به ذکر آن گویا نمی گردد. بیداری، می تلخ وش است، با هر کامی سازگار و گوارا نیست، چه ام الخبائث است، هر که آن را نوشیده است، بلکه اندکی از آن چشیده است. از مشتهیات نفسانی حتی از حور و غلمان چشم پوشیده است و دست کشیده است. (نامه عرفانی آیت الله حسن زاده آملی) (1)