شیخ بهلول زبان تند و تیزی داشت و در قیام گوهرشاد هم تاثیرگذار بود. او شب 20 تیر 1314 سخنان تندی را درباره مواضع و تصمیمات ضدمذهب پهلوی اول بیان می کند. عمال نظامی رضاخان با دیدن این وضعیت و رسیدن دستور سرکوب قیام، نیمه شب 21 تیر 1314 مردم متحصن در مسجد را به گلوله بست، اما شیخ بهلول توانست به همراه چهار نفر از همراهانش با همکاری بعضی از خدمه آستان قدس از مسجد گوهرشاد خارج شده و مخفی شود.

پس از واقعه مسجد گوهرشاد بهلول با کمک گرفتن از یک زن توانست از مشهد خارج شده و به افغانستان فرار کند. بهلول در آن کشور نیز آرام ننشست و به مبارزه سیاسی خود علیه رژیم پهلوی و البته شاه افغانستان ادامه داد و به همین علت به زندان افتاد و مدت 30 سال را در اسارت گذراند. او پس از آزادی ابتدا به دمشق و سپس به مصر رفت. شیخ بهلول در ابتدای حضورش در مصر، به عنوان استاد فقه جعفری به تدریس در جامعه الازهر پرداخت. او پس از مدتی توانست ابتدا توسط پدر یکی از شاگردانش مجوز حضور دائم در این کشور را اخذ کند و سپس از سوی جمال عبدالناصر به سمت ریاست بخش فارسی صدا و سیمای مصر منصوب شد.

بهلول پس از مدتی اقامت در مصر با اجازه دولت این کشور، برای دیدن خواهر و مادرش به نجف رفت و پس از دوسال و نیم اقامت در کنار حرم امام علی(ع)، به ایران بازگشت و در همان ابتدای ورود به ایران توسط نیروهای حکومت پهلوی دستگیر شد. این دوره دستگیری حدود 35 روز طول کشید و پس از آن با انتشار شایعه بخشیده شدن او توسط پهلوی دوم آزاد شد. پس از آن وی تاحدی گوشه عزلت اختیار کرد و کمتر در عرصه های اجتماعی حاضر شد. البته در دوران مبارزه علیه طاغوت به صورت غیررسمی از مبارزان حمایت می کرد. وی در سال های بعد از انقلاب اسلامی، نیز در خراسان سکونت داشت و به وعظ، هدایت و راهنمایی مشغول بود. بهلول سرانجام روز جمعه 7 مرداد 1384 پس از 105 سال زندگی، درگذشت و پیکر او بعد از تشییع در تهران، مشهد و تربت حیدریه در گناباد به خاک سپرده شد، اما تا همیشه نامش به عنوان یکی از روحانیون تاثیرگذار در جریان گوهرشاد در تاریخ ثبت شد.