نه خانه می خواهد، نه ویلا، نه حساب بانکی چنین و چنان و نه سفرهای رنگارنگ. او دلش لک زده برای یک موتورسیکلت قوی که شنزارها را زیر چرخ هایش بگیرد و آخ نگوید. آرزوهای سیدباقر موسوی مثل داستان زندگی اش منحصربه فرد است. هنوز چند ماهی مانده تا او 41 ساله شود، ده سالی هم می شود که یونیفرم محیط بانی به تن دارد، حقوق دندان گیری هم ندارد، سایه مرگ نیز بالای سرش مانده و ول کنش نیست ولی نه خسته است و نه بی انگیزه. آرزوهای او خلاصه می شود به رفاه آهوها، چارپایان خوش نقشی که از فکه تا بستان را زیر سم هایشان می گیرند و وقت و بی وقت تنشان از شلیک های دور و نزدیک می لرزد. سیدباقر آرزو