تو همیشه دور بودی، حتی در نزدیکترین فاصله ممکن. دور و دست نیافتنی؛ شاید به این خاطر که همواره نامت را به همان شکل اساطیری شنیده بودیم و به عکس هایت همچون شمایلی مقدس نگاه کرده بودیم. تو آن معبد ناشناخته بودی با زنی پای محراب، تمام عمر در حال نیایش؛ بی لحظه ای توقف. شاید زن اثیری هدایت عاقبت پیش تو آرام گرفته بود، بریده از دنیا، با همان شاخه گل نیلوفر در دست، تا ابد در پای تو. دژی بودی که هرگز فتح نمی شد، با سربازهای نامرئی که فقط تیر رها شده از کمان شان در هوا دیده می شد، اما اثری از حضورشان نبود. این گونه تو را دیده بودیم. دست کم برای من چنین بوده است. بار اول که روی آن کارت پستال براق که رسم