نشسته بودم توی اداره مخابرات و منتظر بودم نوبتم شود. کولر پت پت می کرد و زورش نمی رسید سالن را خنک کند. هشت، نه نفری، زن و مرد با صورت های گداخته دورتادور نشسته بودند و لابد توی سکوت لحظه شماری می کردند زودتر کارشان تمام شود و به جایی خوش آب وهواتر پناه ببرند. ما که بالاخره کارمان را می کردیم و می رفتیم: دلم به حال کارمندها می سوخت که مجبور بودند ساعت ها و روزها و ماه ها این وضعیت را تحمل کنند. کار در شرایط سخت یا کار با اعمال شاقه باید چیزی در همین حدود باشد. دو نفر آن طرف تر نشسته بودند و بلندبلند درباره شخص سومی حرف می زدند. یکی شان گفت «حالا هم که رفته توی دماوند باغ خریده.» دیگری گفت «نه،