پروژه شعری احمد شاملو در روزگار ما محتوم به شکست است. بازخوانی پروژه شاملو از پس قریب به دو دهه که از غیاب «شاعر» می گذرد، سویه های سیاسی آن را بیش از پیش آشکار می کند. از این روست که سر برآوردن پرتره ای در قدوقامت احمد شاملو در وضعیت اخیر فرهنگ ما ناممکن است. شاعری شاملو درست مانند تلقی سایمون کریچلی* از والاس استیونس، پروژه ای سیاسی و نه زیباشناختی صرف بود، پس در فضای سیاست زدایی شده اخیر که نه تنها از هنر و ادبیات که از خود «سیاست» نیز سیاست زدایی شده است، برخاستن شاعری در قواره شاملو محال می نماید و حتا تصور «شاملو»یی دیگر سویه ای نوستالژیک نیز ندارد. کریچلی در دفاع از والاس استیونس که برای