روزی سقراط به همراه تنی چند از شاگردانش برای یک گردش علمی به بیرون از آتن رفتند. هنگام ظهر در کنار رودخانه مشغول خوردن غذا بودند که پشه ای آمد و بر دماغ سقراط نشست. یکی از شاگردان گفت: استاد، اجازه می دهید لهش کنم؟

سقراط گفت: نه پسرم، الان لهش کنی دماغ من هم له می شود. سپس ادامه داد: اگر صبر کنید من از روی همین به شما یک حکمت کاربردی یاد می دهم. سپس صبر کرد تا پشه حسابی خون خورد و از روی دماغش بلند شد و روی دماغ یکی از شاگردان نشست. سقراط و شاگردان صبر کردند تا پشه باز هم خون بخورد. پشه وقتی دید سقراط و شاگردان بسیار ریلکس و متمدن هستند، طی مدت زمان دو ساعت و ده دقیقه روی دماغ تک تک آنها نشست و مقادیر معتنابهی خون خورد. سپس پرواز کرد و رفت. یکی از شاگردان به سقراط گفت: استاد، حال حکمتش را بگویید، دماغ مان خیلی می خارد. سقراط گفت: راستش من در آن گوشه تار عنکبوتی دیدم. خیالم بود پشه وقتی در اثر حرص و طمع خون های ما را خورد از آن طرفی می رود و در تار عنکبوت گیر می کند و عنکبوت که صبور و قانع است او را می خورد و من درباره این که صبر و قناعت چقدر از حرص و طمع بهتر است جمله قصار می گویم. ولی پشه از آن طرف رفت.

در این هنگام یکی از شاگردان رو به سقراط کرد و گفت: استاد، جسارتا توی روح تان.

سقراط گفت: شرمنده بچه ها، به هریک از آنها یک تیوب پماد آنتی هیستامین داد که روی دماغ شان بمالند.