بیمارستان های امام خمینی(ره) و شریعتی، جزو مهم ترین مراکز تخصصی درمان سرطان در کشور محسوب می شوند و به همین خاطر، خانواده های بسیاری، بیماران سرطانی خود را از سراسر کشور به این بیمارستان ها انتقال می دهند. این در حالی است که هیچ کدام از این دو بیمارستان، امکانات کافی برای اسکان همراهان بیماران ندارند و هر بیمار فقط حق داشتن یک نفر را به عنوان همراه دارد.

این موضوع سبب شده در سال های اخیر، شاهد پدیده چادرخوابی و کارتن خوابی خانواده های بیماران در اطراف این دو بیمارستان باشیم.

به گونه ای که از زمان غروب آفتاب به بعد، خیابان های حاشیه این بیمارستان پر می شود از چادرهای مسافرتی و نیمکت های داخل حیاط این دو مرکز نیز به تختخواب خانواده های بیماران تبدیل می شود.

البته به گفته برخی از این خانواده ها، بیمارستان امام خمینی(ره) خوابگاهی با ظرفیت محدود دارد که خانواده هر بیمار سرطانی، به شرط آن که از مددکاری اجتماعی بیمارستان نامه بگیرد، می تواند برای یک بار و آن هم فقط به مدت چهار شب در این خوابگاه اقامت داشته باشد.

ضمن این که در نزدیکی این بیمارستان، اقامتگاه خیریه ای به نام همراه سرای جوادالائمه نیز دایر شده، اما ظرفیت آن نیز چنان محدود است که حتی اگر همه اتاق های این اقامتگاه نیز به همراهان بیماران این مرکز درمانی اختصاص یابد، بازهم بسیاری از این افراد ناچارند شب های متوالی زیادی را بدون داشتن هیچ سقفی روی سرشان به صبح برسانند.

در بیمارستان شریعتی نیز اوضاع تقریبا به همین منوال است و در این بیمارستان نیز افراد بسیاری پیدا می شوند که هفته هاست روی نیمکت یا داخل چادر اقامت دارند.

البته در این بیمارستان امکان خوابیدن در نمازخانه نیز از ساعت 8صبح تا 3 بعد از ظهر برای همراهان بیماران فراهم است، اما چون ساعت 3 حراست بیمارستان افراد حاضر در نمازخانه را بیرون می کند و درهای آن را می بندد، آنها ناچارند تا باز شدن مجدد درهای نمازخانه، در فضای آزاد بخوابند. با توجه به شرایط بیماران و همراهانشان باید از مسئولان خواست برای کاستن از بار مشکلات آنها قدم های جدی تری بردارند، زیرا مشکلات بیماری برای به زانو درآوردن یک خانواده کافی است و نباید اجازه داد به مشکلات آنها دامن زده شود.