«در راه پله از خود پرسیدم: /چگونه می توان/اهل قناری و رنگین کمان را/به جزایر خاکستر و فلوکسیتین تبعید کرد؟/بیرون دارکوبی داشت/به تابلوی روانپزشک نوک می زد/و روز افسرده/مانند بادبادکی سرگردان/در شاخه های درخت پیاده رو/ گیر کرده بود.» لحن هر سروده، در واقع صدای شاعر است که از میان واژه ها و سطرها خوانده و شنیده می شود، این صدا بیانگر رابطه شاعر با موضوع شعر است و هرچه پژواک این صدا در شعر قوی تر باشد، فردیت سروده پر رنگ تر می شود. لحن شاعر، همان صدای پنهان من هنری اوست که تابع و نشان دهنده موضع گیری ها و جانبداری های برآمده از احساس، ادراک و اندیشه ورزی است. (ن. ک. فتوحی، 1391: 77) یکی از انواع