به نقلی بیستم ذی الحجه- امروز- مصادف با ولادت هفتمین خورشید فروزان هدایت، امام موسی کاظم(ع) است. امام همامی که به دلیل شخصیت معنوی وعبادات و فضایل بی شمار به «عبد صالح» خداوند و«کاظم» به معنای فروبرنده خشم ملقب شد و به جهت برآوردن نیاز و حاجات مستمندان بسیاری «باب الحوائج الی الله» نام گرفت. آن حضرت در راه بازگشت حاجیان از سفر حج در روستایی به نام «ابوا» از مادری پرهیزگار به نام حمیده متولد شد وهمراه خود شور و شعف به ارمغان آورد.هنگامی که خبر ولادت نوزاد را به امام صادق(ع) دادند لبخندی به لب آورد و فرمود:«خداوند فرزندی به من عطا کرد که بهترین خلق است» سپس نام موسی را برای او برگزید، کنایه از آنکه؛ این نوزاد همچون همنام خود موسای نبی(س) ماموریت دارد تا با تفرعن و ظلم طاغوت زمان خویش درافتاده و نقاب ازچهره بت های دروغین زمان برگیرد.امام صادق(ع) در چندین مرتبه برعلم سرشار فرزندش گواهی داده و فرموده است:«اگر از پسرم درباره آنچه دراین مصحف (قرآن کریم) وجود دارد بپرسید به یقین عالمانه و آگاهانه پاسخ می دهد.» همچنین نقل است که فرمود:«حکمت، فهم، سخاوت و دانش امور دینی مردم که در آن گرفتار اختلاف و سردرگمی شده اند نزد او(فرزندم)است.»امام موسی کاظم(ع) در کانون علم و تقوی پرورش یافت و از میراث نبوی(ص) بهره کامل برد تا آنجا که از ارائه های دنیوی سر برتافته و پربهاترین لحظاتش را به خلوت با خدای خویش اختصاص داد و محل رجوع مردم برای پاسخ به سوالاتشان در زمینه های مختلف گردید.

امام موسی کاظم(ع) بسیاربخشنده، بلندمرتبه، بافضل، پارسا، شجاع و خوش معاشر بود و بیش از دیگر مردمان به صله رحم اهتمام نشان می داد، آن حضرت(ع) شبانه و ناشناس به تفقد از فقرا و تهیدستان مدینه می رفت و درمیان آنان به فراخور نیازشان، پول و آذوقه توزیع می کرد. امام کاظم(ع) به اصلاح جامعه از نابسامانی ها نیزعنایت فراوانی داشت و روشی که برای ارشاد به کار می بست چنان با نرمی و ملاطفت همراه بود که افراد را برآن می داشت تا با میل و رغبت از وادی گمراهی کناره گرفته و با انتخاب مسیر مستقیم به دم مسیحایی آن حضرت(ع) در شمار مومنان پاک سیرت درآیند.