هنوز برای جمعیت اعظمی از کشور که جوانان هستند برنامه مشخص و مدونی نداریم. در چند ساله اخیر اما، جوانان که گویا از حمایت ها و اقدامات دولت ها ناامید شده بودند، به فکر افتادند تا خودشان آستین همت بالا بزنند و در بخش های مختلف وارد گود شوند. نتیجه این تصمیم خودجوش، امروز وجود بیش از 2 هزار تشکل فعال در حوزه های مختلف است. در طول این سال ها عملکرد این تشکل ها به گونه ای بوده که ثابت کرده می توانند باری را از دوش دولت و کشور بردارند. شاید به همین دلیل بود که دولت تصمیم به حمایت جدی از آنها گرفت تا هم به بخشی از تعهداتش نسبت به جوانان عمل کرده باشد و هم از آنها برای به حرکت در آوردن چرخ تولید و حل معضلات اجتماعی و فرهنگی جامعه استفاده کند. اما این بار هم به نظر می رسد دولت چندان در این زمینه موفق نبوده است. چرا که با ادغام سازمان ورزش با سازمان ملی جوانان سایه همان متولی دست و پا شکسته قبلی نیز از سرتشکل ها کنار رفت تا عملا حمایت چندانی از آنها نشود. در این بین هنوز آسیب هایی وجود دارد که نمی گذارد تشکل های بخش های مختلف چندان که باید و شاید در حوزه ای که فعالند خوش بدرخشند. آسیب هایی که شاید اصلی ترین آنها نداشتن ارتباط و نبود شبکه ای برای همفکری و تبادل نظر آنها با یکدیگر باشد. چه بسا ممکن است در کشور همزمان چند تشکل فعال مشغول کار روی معضلی اجتماعی باشند و هیچ کدام نیز از نتیجه کار و تلاش دیگری خبری نداشته باشد. در این بین اما نباید گناه تمام کاستی ها را نیز به گردن دولت انداخت. در مورد تشکل ها، واقعیتی غیر قابل انکار وجود دارد که مانع از پیشرفت سریع آنها می شود: واقعیتی که ریشه در کاستی های فرهنگی ما در این حوزه دارد و کمبود دانش تشکیل و مدیریت تشکل های غیردولتی. به زبان ساده، بسیاری از اعضا و مدیران تشکل های موجود درک درستی از ماهیت و فلسفه وجودی یک «تشکل» ندارند یا تصورات شان چندان تناسبی با فعالیت های تشکل ها ندارد. بنابراین به نظر می رسد مسوولان متولی می توانند با برگزاری دوره های آموزشی برای افرادی که می خواهند تشکل هایی را تشکیل دهند یا اداره کنند، راه را برای فعال شدن بیش از پیش تشکل ها و ثاتیر گذاری بیش از پیش آنها هموار کنند.