به طور مشخص یکی از عناصر تعریف کننده انسان توانایی توجه به دیگران است. وقتی درباره توانایی توجه به دیگران سخن به میان می آید، اقتصاددانان اصطلاح ظاهرا خنثی تر «منفعت اجتماعی» را به عنوان روشی برای ارزیابی و درک این توانایی به کار می برند. منفعت اجتماعی تقسیم کردن همدلانه منافع و توجه به دیگران است. توانایی ما برای توجه به دیگران وقتی بروز پیدا می کند که با رنج مواجه می شویم و چون به صورت غریزی می کوشیم از درد دوری کنیم، اغلب وسوسه می شویم به چیزی که ما را انسان می سازد، یعنی توجه، تن در ندهیم. در این موقعیت انسان برای ندیدن دیگران «خود را به آن راه می زند» و سعی می کند، احساسات همدلانه اش را