محله قدیمی با دیوارهایی که شاخه های توت و انجیرش از آن پایین می ریخت، تصویری است که هیچ گاه از ذهن بچه های محل ما پاک نمی شود؛ چرخ و فلک و پیرمردی که زنگوله ای را به صدا در می آورد و همه ما را به کوچه دعوت می کرد. از دیدن چرخ و فلک عمو کریم ذوق مرگ می شدیم.

هر روز در انتظار دیدن عمو کریم ساعت ها کنار پنجره می نشستیم و با شنیدن صدای زنگوله به سراغ مادر می رفتیم و با یک سکه 2 تومنی از خانه بیرون می پریدیم و هیجان زده منتظر می شدیم تا نوبت به ما برسد. همیشه دوست داشتیم موقع پیاده شدن آخرین نفر باشیم تا بیشتر آن بالا بمانیم؛ با اینکه فقط چند ثانیه طول می کشید.