در آستانه انتخابات دهمین دوره مجلس شورای اسلامی، هنگامی که فهرست امید با اقبال زیاد مردم روبه رو شد و تعداد زیادی از نامزدهای این لیست در سراسر ایران به پارلمان راه یافتند، تصور بر این بود که این مجلس، مجلسی حداکثری برای اصلاح طلبان خواهد بود. دیری نگذشت که این تصور از بین رفت و بسیاری از نمایندگانی که با فهرست امید به مجلس راه یافتند خود را در فراکسیون رقیبان جای دادند.

حالا به جای مجلسی با دو فراکسیون غالب، سه فراکسیون سیاسی فعالیت می کنند که انسجام لازم را نیز ندارند. این موضوع بیش از هر زمانی در مقاطع مختلفی از جمله رای اعتماد به وزیران پیشنهادی دولت یا در استیضاح وزیران، آشکار شده است. همین موضوع یکی از انتقاداتی است که درباره عملکرد مجلس دهم مطرح می شود؛ آنکه چرا نمایندگان التزامی به تصمیمات و رویکردهای فراکسیونی و جریانی خود ندارند. حال این سوال مطرح است که چرا انسجامی که پیش از این برای مجلس دهم پیش بینی می شد، ایجاد نشد و به طور کلی رفتار رای دهی نمایندگان بر چه معیار و مبنایی شکل می گیرد؟ در این پرونده به این سوالات پاسخ می دهیم.