بینامتنیت همواره یکی از عناصر درگیر کننده ذهن منتقدان بوده است. چه اینکه برای بسیاری این باور وجود دارد که متنی در دنیا نوشته نمی شود مگر اینکه ارتباطی بینامتنی با متنی پنهان داشته باشد. «تذکره اندوهگینان» اما از همان ابتدا تکلیف خواننده را مشخص می کند. شیوه نام گذاری کتاب ناخودآگاه خواننده را به سمت تذکرهالاولیا سوق می دهد. که البته جهتی درست است. «حسام الدین مطهری» در تذکره اندوهگینان، اگرچه برخلاف فرم معهود تذکره ها عمل کرده و از فرم رمان نوین استفاده کرده است اما زبان، شیوه فصل بندی و دوره تاریخی قصه را به شکلی انتخاب کرده است که ما با یک تذکره واقعی روبه رو هستیم.