«زیگموند فروید»، آن پیشگوی روح و روان، یاد داد که شما می توانید عصبانی باشید و آن را ندانید. شما می توانید حتی فیلسوف باشید و آن را ندانید. فروید دقیقا همین بود، یک فیلسوف ناخودآگاه ضمیر ناخودآگاه، کسی که هرگز درباره فلسفه کلمه ای مثبت برای گفتن نداشت. تنها به غرولندهای او در سال 1933 گوش کنید: «فلسفه مقابل علم نیست، طوری عمل می کند که گویی یک علم است و تا اندازه ای هم از همان روش ها استفاده می کند، اما زمانی که به این توهم می رسد که می تواند تصویر منسجم و کاملی از جهان ارایه دهد از آن فاصله می گیرد. اشتباه روش شناختی آن در این واقعیت نهفته است که ارزش های معرفت شناختی اعمال منطقی ما را بیش از اندازه ارزشیابی می کند. اما فلسفه تاثیر آنی بر اکثریت مردم نمی گذارد، تنها تعداد کمی از لایه بالایی قشر روشنفکر را جلب می کند و بقیه آن را ورای خود می یابند.»