به نظر می رسد نمی توان هیچ نقطه مشخصی را معین کرد که در آن گسستی برای همیشه راه آدورنو را از هگل جدا کند. اما نقاطی وجود دارند که فاصله آدورنو از میراث هگلی خود و فلسفه هگل در آن به بیشترین حد خودش می رسد. به نظرم، این گسست زمانی پررنگ می شود که بحث بر سر خود مفهوم حقیقت است؛ یعنی جایی که او باید تکلیف مساله حقیقت را در پیوند با عدالت مشخص کند.

حقیقت برای هگل همان مطلق است. از دیگر سو، مطلق در نظر هگل اینهمانی توام سوژه و ابژه است؛ یعنی جایی که هستی و تفکر، عقل و طبیعت، مفهوم و شیء با هم یکی می شود. پس، حقیقت نزد هگل به مثابه اینهمانی است. بدین ترتیب، قرار است حقیقت همچون مطلق هگلی هیچ