16 دی ماه 1342 حکم محکمه نظامی درباره اعضای موثر نهضت آزادی که قبلا دستگیر شده بودند به این شرح انتشار یافت:

آیت الله طالقانی 10 سال زندان، مهندس بازرگان 10 سال، یدالله سحابی 6 سال، احمد علی بابایی 6 سال، عباس شیبانی 6 سال، عزت الله سحابی 4 سال، مهدی جعفری 4 سال، ابوالفضل حکیمی 4 سال و…

اعتصاب ویرانگر مطبوعاتی ها

شانزدهم دی ماه سال 1357 روزنامه های تهران که تحریریه های آنها، از 14 آبان به تصمیم سندیکای خود به دبیری «محمدعلی صفری» دست به اعتصاب زده بودند انتشار خود را از سر گرفتند. اعتصاب 62 روزه روزنامه نگاران ایران که طولانی ترین اعتصاب مطبوعاتی در تاریخ جهان بوده است در اعتراض به ادامه سرکوب مردم، روی کار آوردن یک دولت نظامی در تهران (به نخست وزیری ژنرال ازهاری) و نیز به حمایت از انقلاب صورت گرفته بود.

روزنامه نگاران اعتصابی طی بیانیه ای خواسته های خود را به این شرح اعلام کرده بودند: «1. اعلام لغو کامل سانسور مطبوعات از طریق چاپ اعلامیه رسمی دولت در اولین شماره روزنامه ها. 2. عدم دخالت و اعمال نفوذ مستقیم یا غیرمستقیم قوه مجریه و کلیه دستگاه های وابسته و مقامات دولتی در امر تهیه، تنظیم، انتخاب تیتر و صفحه بندی و نشر خبرها و آزادی فعالیت کلیه نویسندگان، خبرنگاران، عکاسان و نمایندگان مطبوعات در سراسر کشور. 3. تضمین امنیت و مصونیت سیاسی و شغلی جامعه مطبوعات، به نحوی که جز از طریق استناد به مواد قانون اساسی هیچ عضوی از جامعه مطبوعات از سوی هیچ مرجعی تحت تعقیب قرار نگیرد. 4. برای تضمین تحقق این خواست ها دولت باید رسما و کتبا متعهد شود و این تعهد در اولین شماره روزنامه ها چاپ و از طریق رادیو و تلویزیون به آگاهی عموم ملت ایران برسد.» اعتصاب مطبوعات کمکی بزرگ به پیروزی انقلاب بود زیرا که دولت ازهاری نتوانست در غیاب رسانه ها اقدامات خود را در آن مدت، توجیه و دست کم بخشی از مردم را آرام کند. برخی از تیترهای صفحه اول نخستین شماره روزنامه اطلاعات پس از اعتصاب عبارت بودند از: «انقلاب مردم در آستانه پیروزی»، «فردا عزای ملی است»،«ارتشبد اویسی به خارج رفت.»