حضرت امیر(ع) در حکمت سی و پنجم نهج البلاغه می فرماید: «من اسرع إلی الناس بما یکرهون قالوا فیه [ما] بما لا یعلمون‏» (هر که درباره مردم آن گوید که خوش ندارند، مردم درباره اش چیزهایی بگویند که نمی دانند (واقعیت ندارد)؛ اولا ما موظف هستیم اسرار دیگران را حفظ کنیم، یک؛ و اگر کسی نقصی دارد خواستیم امر به معروف و نهی از منکر کنیم، آرام و آهسته مخفیانه با خود او در میان بگذاریم، دو؛ مشکل ما این است که نهی از منکر که واجب است آن را انجام نمی دهیم، غیبت و بدگویی که حرام است را انجام می دهیم. کسی در جلسه ای نشسته، نقص دیگری را دارد می گوید، این حرام است. اگر واقعا خیرخواه هستید، خیر او را می خواهید، خیر