عجب بی درمان دردی است نسیان زاده تسنه که غبار فراموشی می پاشد بر هر آن خاطره کم و بیش بر جای سنوات ماضیه تا بزداید شفافیت گونه گون تصاویر روزگاران رفته را از مخیله و ذهن؛ همان تیره غباری که چون بنشیند بر لوح خاطر، بنشاند مهی متراکم بر همه دست یادی. دریغ که بی درمان است و از آن هم گریزی نیست چندان، مگر به ضرب تمرکز و تنگ کردن دیده و سعی در دیده دوختن بر پیش؛ داد که این کنش به نزول اشک انجامد حال یا از حدت و شدت سعی، یا بر حال زار در خویش در حین جد و جهد. و همین است حال و روز این قلمزن به هذه الساعه که می کوشد از هزارتوی خاطره های کدر تل انبار سالیان موردی را برگزیند یادآور تلمذ در محضر شادروان استاد عباس زریاب خویی.