آن شب من و پاتریس به همراه یکی از دخترها برای شام به رستوران محلی«تکس مکس» رفتیم. اخبار مربوط به نامه دوم و بسته شدن مجدد پرونده، همه جا پخش شده بود. یکی از مشتری های رستوران در حالی که از کنار میز ما رد می شد، زیر لب غرغر می کرد؛ «برو هیلاری». آنقدر خسته بودم که اهمیتی ندادم. من قصد نداشتم در انتخابات پیش رو رای بدهم و عمیقا متاسف بودم که ما هم بخشی از این شرایط هستیم. دوست داشتم کمی بنوشم و به همین خاطر یک مارگاریتای خوشمزه با یخ و نمک سفارش دادم که همین هم خبر ساز شد و روزنامه واشنگتن پست گزارش داد که رئیس اف بی آی در حالی که مارگاریتای بزرگی می نوشید، دیده شده است.

من اوقات زیادی را صرف نگاه به گذشته و بررسی سال 2016 کرده ام و با این که بازگشت به عقب همیشه یک دیدگاه عالی ارائه نمی کند ولی یک چشم انداز منحصر به فرد و ارزشمند را برای آینده ترسیم می کند.

همانند بسیاری از مردم، من هم از انتخاب دونالد ترامپ به عنوان رئیس جمهوری متعجب شدم. بر اساس نظرسنجی های رسانه ای تصورم این بود که هیلاری کلینتون برنده خواهد شد. من از آن زمان تاکنون بارها از خودم پرسیده ام، آیا من تحت تاثیر این تصورات بوده ام یا نه؟ واقعا نمی دانم. عین حماقت است اگر بگویم آن اتفاقات نمی توانست تاثیری بر من بگذارد، اما مطمئنا این تاثیرپذیری آگاهانه نبوده است. کاملا ممکن است که وقتی در محیطی تصمیم گیری می کردم که هیلاری کلینتون مطمئن بود رئیس جمهوری بعدی امریکا است، نگرانی من درباره این که با دم فروبستن در قبال از سرگیری تحقیقات او را رئیس جمهوری مشروع جلوه دهم مسئولیت سنگین تری نسبت به زمانی که مثلا اگر رقابت نزدیک تری میان دو طرف وجود داشت و یا دونالد ترامپ در نظرسنجی ها پیشتاز بود، بر من بار می کرد. باز هم تکرار می کنم واقعا نمی دانم.