پربارشی ابتدای سال 98 ذهن ها را از وضعیت متداول ما در ایران، یعنی وضعیتی عمدتا کم آب، منحرف کرده است. بخش نگران کننده این مساله آنجاست که بخش قابل توجهی از تصمیم گیران(نظیر نمایندگان مجلس) یا مدیران حوزه آب کشور (در وزارت نیرو و...) نیز گرفتار همین موضوع شده و به نظر می رسد، چرخشی در حال تحقق است تا مجددا اقدامات و برنامه ها بر امور صرفا سازه ای(با تاکید جدی بر سدسازی) متمرکز شوند و رویکردهایی نظیر «تعادل بخشی»، «مدیریت مصرف» و «سازگاری با کم آبی»، بیشتر از قبل به حاشیه رانده شوند. مخاطرات ناشی از این دست سیاست ها و اقدامات، چه بسا به مراتب بیش از مصیبت هایی باشد که همراه با سیلاب ها در فروردین ماه در بعضی از استان های کشور آمده است.