خروس خوان صبح، یک لیوان چای را که ناشتا سر کشیدم از خانه زدم بیرون. نشستم توی ماشین، صندلی که تا آخرین نقطه ممکن عقب رفته بود را به سختی جلو کشیدم و بعد آینه را تنظیم کردم.

هربار پسرم ماشین را می برد بیرون باید قبل از استارت زدن این کارها را بکنم. من که حقوق بازنشستگی ام را دارم، احتیاجی هم به این پول ها ندارم... آه گفتی با تو راحت باشم. راستش را بخواهی این چیزی است که به مردم و فامیل می گویم. این که حقوقم کفاف زندگی را می دهد و فقط چون نمی توانم بیکار خانه نشین شوم رانندگی می کنم. اما تو که غریبه نیستی آخر هر ماه که صدای پیامک واریز، خنده ای زورکی روی لب خانه ما می اندازد، چیزکی ته