در برخورد با مخاطبان بارها با این گلایه مواجه شده ام که چرا سریال ها رنگ و لعاب ندارد؟ به نظرم اگر سریال ها رنگ و لعاب ندارد به دو علت است. یا این که فیلمبردارها ضعیف عمل کرده و به امید این که بیایند رنگ و نور را در رایانه اصلاح کنند، دقت کافی نکرده اند یا این که استفاده از رنگ های سرد و بی روح خواست خود کارگردان است. یعنی کارگردان به لحاظ فضاسازی، تصور می کند با دامنه رنگی کدر و تیره بهتر می تواند پیام خود را القا کند.

به طور کلی در تلویزیون نیازمند امیدبخشی و ایجاد آرامش خاطر مخاطبان هستیم و در این زمینه نباید زیاد به دنبال تمرکز بر تلخی و گرفتاری ها باشیم. بیان گرفتاری ها خیلی خوب است، ولی باید به اندازه و با لحاظ کردن چاره کار ارائه شود.

یکی دیگر از گلایه های مخاطبان ناظر به یکنواختی مکان های فیلمبرداری سریال هاست. یعنی انگار طبق یک قانون نانوشته از کمدی تا ملودرام حتما یا باید در خانه روایت شود یا در خودرو و عمدتا گره افکنی ها نیز با دیالوگ صورت می گیرد.

درست است که هزینه های فیلمبرداری در محیط های بیرونی با آپارتمانی بسیار متفاوت است و اگر بخواهیم سریال ها را بیرونی بسازیم باید بودجه بیشتری را در نظر بگیریم، ولی قرارگیری در اجتماع بیرونی فی نفسه، داستان را متفاوت و متنوع می کند! البته در این مسیر، زمان فیلمبرداری زیاد می شود و هزینه بالا می رود. همین الان یک فیلمبرداری معمولی، روزانه حدود 15 میلیون هزینه دارد و حالا تصور کنید اگر از آپارتمان بیرون بیایید و در مکان های بیرونی داستان پردازی کنید، هزینه ها چند برابر می شود.

ولی اگر بودجه کافی باشد، باید در سریال هایمان از فضای بیرونی و نور استفاده خوبی کرد به خصوص اگر این فضاها در مکان های زیبا و جذاب طبیعت باشد یقینا مخاطب دوچندان خواهد شد. رنگ بندی گرم و انرژی بخش در کنار گسترش داستان درون فضاهای بیرونی است که می تواند چاره کار سریال سازی باشد.