نظام بین الملل همواره عرصه چالش دو دیدگاه متفاوت «حقوق بین الملل» و «سیاست بین الملل» بوده و خواهد بود. درباره اینکه گفتمان حقوقی مسلط است یا مسیرهای دیپلماتیک و سیاسی کارهای مرتبط با دیپلماسی راهگشای مسائل بین المللی است، بحث های نظری فراوانی شده اما واقعیت آن است که گفتمان مسلط بر نظام بین الملل را ماهیت و ساختار روابط آن تعیین می کند. نظام بین الملل که بعد از جنگ سرد وارد عرصه آنارشیک شده بود، امروز بیش از پیش به مدل های سیاسی «عملگرا» و «فرا عملگرا» متکی است. در این مدل ها خروجی های نتیجه محور ملاک عمل دولت ها است و بازیگران بیش از آنکه اسیر احساسات آرمان گرایانه شوند، در چارچوب «هزینه و فایده» رفتار می کنند. نهایتا اینکه باید پذیرفت نظام بین الملل به لحاظ «حقوقی و داوطلبانه» بسته بوده و به لحاظ «سیاسی و دیپلماتیک» باز است.