هنرمند بی مرز، هنرمند جهانی، هنرمندی که عرصه ای را به رسمیت نمی شناسد - چون اوست که عرصه ها را یک تن واحد می بیند و وصل و پویایی لحظه و حال خویش را در آن می گشاید و می پیماید - به زبانی می رسد که این زبان، فصل مشترک لهجه هاست تا مرز تار و پود دستگاه و مقام و... را در گستره بی نهایت نامکانی طی طریق کند. اوست که همنشینی و هم نوازی هایش وخلق با آنان- که همچو او بی کرانگی تداوم جاری شدن را تضمین می کنند - بی واسطه به سحر موسیقی بدل می کند. اینجاست که چون او - کیهان کلهر - سویه همیشه معکوس نگاه شرق به غرب را - که همیشه مدینه فاضله شرقی های متجدد را به آنجا که خورشید غروب می کند تعریف کرده به سمت شرق - آنجا که خورشید طلوع می کند - برمی گرداند؛ و این دور گذشتن از خویش و غیر را تعریف و معنایی دوباره می بخشد. اینجا صراحت لهجه و شوریدگی «آن» خویش چنان ترجمانی می شود به انگاره های آنجا که ماییم و دل ماست و آنجا که خرد او حافظه شنیداری ما می شود بی آنکه تداعی مستقیم خاطره باشد. نه آن حکایت «طرقه» که در آستان خورشید محو وصال شد و سوخت حکایت اوست؛ حکایت یافتن نام هزار و دوم حق شاید!