کم کاری در برخی حوزه های تولید محتوا را به گونه ای نامنصفانه به ممیزی های تلویزیون ربط می دهند حال آن که این طور نیست و اتفاقا دست تهیه کنندگان در بسیاری از امور اجتماعی برای طرح ایده و خلق سناریو و داستان پردازی باز است.

خودم سال ها برای تلویزیون کار کرده ام و در کارهای طنزی که داشته ام از «دردسرهای عظیم» تا همین «زوج و فرد» همیشه تلاش می کردم دلخوری های شهروندان از ناملایمات اجتماعی را وارد سریال کنم.

البته من با غلبه نگاه منفی بر تولیدات تلویزیون مخالفم چون فکر می کنم رسانه ملی در نهایت باید امیدبخش باشد.

مخاطب به اندازه کافی در رسانه های دیگر اخبار منفی و ناراحت کننده و محتواهای تیره و کدر را می بیند پس دیگر لازم نیست در تلویزیون ملی کشور هم باز همان نگاه تیره تسری یابد. اتفاقا هنر سریال سازان و برنامه سازان باید این باشد که با نگاهی متعادل آسیب ها را واکاوی کنند.

عدم توازن در کشور ما باعث شده بسیاری از مخاطبان تمامی کم کاری های فرهنگی را به گردن دم دست ترین رسانه که تلویزیون است بیندازند و این بد هم نیست چون نشان دهنده اهمیت تلویزیون است.

برای ارزیابی عملکرد باید واقع بینانه رفتار کرد؛ یعنی نه زیاد موفقیت های تلویزیون را بزرگ کنیم و نه از شکست مطلق بگوییم. به جایش باید کاری کرد که تمام آنها که می خواهند به تولید محتوا برای رسانه ملی روی آورند ابتدا وجدان خود را مدنظر قرار دهند و سپس نیز با روی گشاده از انتقادات مخاطبان استقبال کنند.

اگر مخاطب نباشد ما هم نیستیم پس تا می توانیم برای نظرات مخاطب و ایده هایش ارزش قائل باشیم و کاری کنیم که مخاطب به این باور برسد نه تنها تلویزیون به دنبال بازنمایی واقعیات زندگی است بلکه تنها سنگ صبورش برای طرح گلایه همین رسانه ملی است.