کیکاووس، «جهانجوی خسته جگر» گرفتار است و در بند. سوی زابلستان به «نزدیک دستان و رستم» درود می فرستد و نزد آنها ابراز پشیمانی می کند. زال که این خبر را می شنود از رستم می خواهد به داد کیکاووس برسد. از زابلستان تا مازندران راه دراز است و پرخطر. رستم به نقل از زال می گوید برای گذر از این راه دراز و صعب دو چاره هست. راه اول راهی است که کیکاووس از آن رفت و گرفتار شد، راهی «پر از دیو و شیر و پرتیرگی.» اما زال از رستم می خواهد: «تو کوتاه بگزین، شگفتی ببین.» رستم برای سفر باید راهی کوتاه را انتخاب کند و زیر سایه جهان آفرین سالم به مقصد برسد؛ راه کوتاهی که گرچه به رنج می گذرد اما رستم در آن شگفتی خواهد دید.