فارغ از رسانه هایی که هنر را صرفا برای هنر می خواهند و به دنبال این نیستند که از زبان هنر برای شکل دهی به سلیقه اجتماع استفاده کنند، بسیاری از رسانه ها هم اولویت خود را بر حل مشکلات و درگیری های اجتماعی از طریق تولید محصولات هنری گذاشته اند. در مسیر این رسانه ها هرچقدر که کیفیت تولیدات بالاتر رود، اثرگذاری اجتماعی نیز بیشتر خواهد شد.

البته نباید فکر کرد از طریق فعالیت فرهنگی به صورت تولید محتوای دیداری- شنیداری می توان به راحتی آسیب های اجتماعی را رفع و رجوع کرد، چون کار فرهنگی مکمل سیاستگذاری های کلان است یعنی دست اندرکاران بالادستی جوامع باید بتوانند دستورالعمل های ویژه برای حل مشکل را ارائه دهند و بر اجرایی شدن این دستورالعمل ها هم تاکید کنند و کنارش از محتواسازان رسانه ها خواست با کار فرهنگی به دنبال اصلاح آسیب ها باشند.

رسانه ملی به خاطر بازه گسترده مخاطبی که دارد، می تواند یکی از بهترین مجال ها برای کار فرهنگی باشد و کارگردانان و تهیه کنندگان می توانند با حرف زدن از آنچه مردم به عنوان گله و شکایت و نقد و ایراد یاد می کنند سوژه پردازی کنند.

این سوژه پردازی های دراماتیک باید در کنار نمایش ویژگی های مثبت اجتماع باشد تا مخاطب دلزده نشود چون گستره مخاطب تلویزیون خیلی گسترده است و باید رعایت حال همه مخاطبان چه یک جوان چه یک سالمند را داشت.

شخصا فکر می کنم حتی خشن ترین اتفاقات اجتماعی را هم می توان با رگه هایی از طنز آمیخته کرد تا مخاطب تلویزیون بیش از حد از نظر روحی به هم نریزد و در عین حال مجال امیدواری برایش ایجاد شود که بتواند با انگیزه بیشتری تلاش کند برای غلبه بر مشکلات. مشکل هم فقط اعتیاد نیست، از مبحث اشتغال و ازدواج جوانان تا فرزنددار شدن و تحصیل آنها و کلاس های کنکور و فضای دانشگاه ها، همه و همه مضامینی است که می توان در تلویزیون به آن پرداخت.

رسالت تلویزیون، کار فرهنگی است و اگر این کار فرهنگی حساب شده و با تحقیقات غنی و پربار صورت گیرد قاعدتا باید بتواند در پیشبرد جامعه موثر باشد. بماند که یکی از ویژگی های تبدیل یک محصول دیداری به محصولی ماندگار نیز همین حرکت بر مدار آلام و آرای مخاطبان است.