به روایتی امروز - بیستم ذی الحجه - مصادف با ولادت هفتمین خورشید فروزان هدایت امام موسی کاظم(ع) است. گفته شده روز ولادت آن حضرت(ع)در سال 128ق با روز پایانی خلافت امویان  همزمان بوده است.دانشمندان هم عصرحضرتش با هر مذهب وگرایشی زبان به ستایش او گشوده وبه عظمت وفضایل آن حضرت(ع) اعتراف کرده اند.ابن صباغ که مذهب مالکی داشته دروصف امام موسی کاظم(ع) می گوید: «مناقب وکرامات آشکار و فضایل و صفت های خیره کننده او گواهی می دهند که او از آسمان شرافت برآمده و از آن فراتر رفته است. اوج شایستگی ها را درنوردیده و به ستیغ آن دست یافته است.

سروری در برابر او قد خم کرده و او آن را مرکب گردانیده و...» امام موسی کاظم(ع) در بیت علم و فضیلت پرورش یافت و نمونه کامل بندگی بود تا آنجا که در عبادت و بندگی کسی را یارای رقابت با آن حضرت نبود.سیره نویسان امام موسی کاظم(ع) را تجلی گاه بخشش ودر کرامت ونیکی ضرب المثل دانسته اند. بینوایان و محرومان به او پناه می بردند و آن حضرت(ع) پیش از آنکه ذلت خواهش در چهره آنان مشاهده شود، هرآنچه درتوان داشت به آنان می بخشید.امام موسی کاظم(ع) با وجودآنکه عنایت ویژه ای به اصلاح و پالایش رفتار آحاد جامعه داشت وخود نیز با ملاطفت، اما آمیخته با حکمت افراد را توصیه به اصلاح رفتارشان می فرمود، کسانی را که با عنوان امر به معروف ونهی از منکربه آزار واذیت دیگران می پرداختند، از این کار باز می داشت.  درهمین زمینه نقل است که حسن بن عبدالله نامی از شیعیان وپیروان آن حضرت هنگامی که مردم را امر به معروف و نهی از منکر می کرد، شیوه درستی به کار نمی گرفت.روزی که او به دیدار امام رفته بود حضرت خطاب به وی می فرماید: «هیچ چیزی از آنچه در آن هستی (امر به معروف و نهی از منکر) نزد من محبوبتر نیست، اما معرفت (این کار را) نداری، پس در صدد کسب آن باش.» امام موسی کاظم(ع) به همه نیکی واحسان می کرد و آرامش دادن به افراد و شادکردن وبرآوردن نیاز درماندگان را والاترین اعمال می دانست.