مادرم تصادف کرد. شکر خدا، زنده است. اما آسیب زیادی دیده. یازده روز در آی سی یو بستری بود. شب اول و دوم با وجود مورفین زیادی که گرفته بود، نتوانست پلک به هم بگذارد. هم درد نمی گذاشت و هم زن 95 ساله تخت کناری که مدام می گفت: «ا یخو ایخوام.»

منظور از «مدام» که می گویم، سی ثانیه یک بار و لاینقطع است. پیرزن را به خاطر شکستگی لگن بستری کرده بودند، اما سن بالا و شرایط جسمانی نامساعدش، اجازه عمل نمی داد. حتی وقتی پرستار دستمالی زیر چانه پیرزن گرفته بود و لیوان را بر لبش گذاشته بود، میان نوشیدن هم، نفسی می گرفت و فریاد «ا یخو» سر می داد. کلافه ام کرده بود. برای مادرم دلم ریش بود که نه قبل و نه بعد عمل هایش آسایش ندارد و برای چند دقیقه هم نتوانسته بخوابد.