در جهان جهانی شده و دنیای مشبک دوتایی ها، اندازه ساختاری - و بعضا قلمرو سرزمینی- دولت ها، روز به روز کوچک تر می شود. به تعبیر برخی، با سلطه بیشتر فناوری بر انسان در آینده و از سوی دیگر شکسته شدن افزون تر مرزهای فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی، نظام شهروند جهانی و نزدیک ترشدن انسان به عصر تکینگی (Singularity)، دولت ها بیشتر بر حوزه جغرافیای سیاسی مسلط خواهند بود و قدرت اجتماعی به سمت قدرت سخت افزاری شیب خواهد گرفت.

اما به رغم آن نظر، اقتدار و شئون تصمیم گیری دولت ها از بعد سیاسی و اجتماعی، گسترش می یابد، تنها نه به سبب تسلط عمیق تر بر قدرت ساختاری- که قدرت در شبکه مویرگی اجتماع منتشر است و مولفه