معمولا تا صحبت از رژیم های سوسیالیستی و کمونیستی می شود، تفاوتی ندارد کجا، از تهران تا واشنگتن می گویند: «رژیم های سوسیالیستی دیکتاتوری هایی خون ریز و استبدادهایی نفرت انگیزند». تمامیت خواهی سوسیالیستی نقطه مقابل دموکراسی نمایندگی فرض می شود و با یک کاسه کردن استالین و هیتلر، و حتی اخیرا بن لادن و داعش، معیار قضاوت درباره هر اقدام جمعی شمار تلفات آن قلمداد می شود. دم ودستگاه های تبلیغاتی غرب با تاکید بر ارزش های «جهان آزاد» در آتش این بحث ها می دمند و مدام از شکست های آزمون های سوسیالیستی در قرن نوزدهم و بیستم می گویند، و از آن شکست قطعی هرگونه فرضیه رهایی بخش، جمعی و کمونیستی را نتیجه می گیرند.