لطفا ورقه ها را بگذارید روی میز. به هم نگاه نکنید. هیچ تست پرشده دیگر قبول نیست. از هم فاصله بگیرید و حالا ورقه ها را تحویل دهید. عزیزم. با تو هم هستم. الکی سرت را این طرف و آن طرف نچرخان. دقیقا تو!

کنکور است دیگر. یک جان مایه برای شناخت حداکثری و حداقلی. درست مثل بازی امروز که تشابه زیادی به کنکور دارد. نه می توان حذفش کرد و نه می توان بی تفاوت از کنارش گذشت. نگارش چاپی در مورد این بازی، پرسپولیس و استقلال، آنقدر تکراری شده که انگار هر سال مجبوری آمار تصادفات جاده ای، خودسوزی، برق گرفتگی، ایست قلبی و بقیه قصه های روزمره را در ذهن خود مرور کنی. ولی نه... اشتباه نکن. قرار نیست مخاطب این نوشته به سرانجامی نامعلوم هدایت شود. همیشه بین چند قاچ از هندوانه قاچی وجود دارد که با لذت به آن گاز می زنیم. گاهی هم آب از لب و لوچه مان می چکد و نیم نگاهی هم می اندازیم به هسته هندوانه که روی شلوارمان افتاده است . نگاهی به اطرافیان می کنیم و خیلی خصوصی با دست بیکارمان، هسته را پرت می کنیم گوشه ای. وزیر و سپور فرقی نمی کند. لذت خوردن هندوانه دقیقا به همین پنهان کاری هاست که شاید نهایتا به بشقابی و رعایت ادبی ختم شود. دربی امروز همان هیجان خوردن یک قاچ هندوانه خنک است در روزهای پر از فشار و خستگی «لطفا موضع نگیرید. همه چی آرومه. قبول» ولی جامعه نیاز به برون فکنی دارد. به جیغ و داد و عربده «بی هنجارشکن». قرمز و آبی امروز خط شکن نیستند ولی مخاطبان آنها، یعنی طرفداران، می توانند تعریف جدیدی از کری خوانی و غریو شادی را به خودشان، به ما و حتی به فیفا نشان دهند. پس دستت را به من بده. قاچ هندوانه را با ولع گاز بزن و به انرژی فوتبال فکر کن. این ورزش لذتبخش و دوست داشتنی. امروز به ایرانی جماعت خوش بگذرد. هر چند برخی سکوها خالیست.