در دنیای ما واژگانی وجود دارد که خیلی مظلوم هستند! هرکس برای پیداکردن آبرو و اعتبار در نزد مردم از آنها بهره می گیرد. مثلا همه انسان ها از عدالت خوششان می آید اما اگر همان تیغ عدالت را بر گردن عده ای از آنها بگذاری، همان ها اولین کسی هستند که داد و فریادشان در می آید. گویی عدالت قائم به شخص آنها است نه قائم به معیار و میزان حق.نمونه اش را در اقدامات اخیر قوه قضائیه به خوبی مشاهده می کنیم. اگر قوه قضائیه با مفسدین و تضییع کنندگان اموال مردم برخود نکند، کاسبان سیاسی لب به اعتراض می گشایند که فساد کشور را فراگرفته است، اما اگر پر عدالت به کلاه آنها بنشیند و یا اعمال افراد منتسب به آنها بر ترازوی عدل قرار گیرد، هیاهو و جنجال به پا می کنند. مثلا می گویند: برخورد با آنها سیاسی کاری است، این فرد پاکدست و مومن است، این فرد دارای سابقه انقلابی است! ذخیره نظام است و...