در دهه چهل شمسی، در بحبوحه انواع مبارزات سیاسی قشرهای مختلف مردم و نخبگان جامعه، گروه کوچکی از نخبگان ایران به این نتیجه رسیدند که بازی اصلی در زمین دیگری است؛ در زمین فرهنگ. تقریبا همه اعضای این گروه از هرگونه شعار و حتی شور سیاسی با خودآگاهی کامل دوری کردند و بهای این دوری گزیدن آگاهانه را با سکوت سرد مخاطبان پرداختند؛ سکوتی که نیم قرن به طول انجامید: نیم قرن خوانده نشدند، شنیده نشدند و در معدود مواردی که چاره ای جز مواجهه با آنها نبود، به مضحکه گرفته شدند. البته آنها آن قدر باهوش بودند که سکوت و بی توجهی مخاطب را پیش بینی کنند، بنابراین کار خود را با هدف گرفتن مخاطب خاص تولید می کردند. در