سلام...

می گفت در مسیر نجف به کربلا بودیم. راستش رو بخواهید کم آوردیم.

بالاخره بعد از کلی کلنجار رفتن با هفت هشت نفر از بچه های هیات چهل و سه نفرمون (که ارباب علیه السلام دسته جمعی تذکره زیارتمون رو امضا کرده بودند) راضیشون کردیم چند کیلومتری رو با ماشین بریم و بعد باز پیاده ادامه بدیم.

از دور  یک کامیون داشت چشمک می زد.

فریاد زدم : رخش اومد ، بلند صلوات بفرست! دست بلند کردیم ، گرفت شونه خاکی جاده و ایستاد.

با دو دست اشاره کرد به سرش و گفت : علی راسی ، تفضلوا...

و با چشم هدایتمون کرد به سمت پشت کامیون.

بچه ها یکی یکی رفتند بالا.

دیدم ده دوازده نفر که سوار شدند ، همه ایستادند و انگار پر شده! گفتم کامیون به این بزرگی ، جا باز کن اخوی. برو داخل خدا خیرت بده. دیدم هیچ کس جابه جا نمی شه.

جستی زدم و پریدم بالا.

حق دارند خب بندگان خدا! یک قالی خوش نقش و نو، پهن شده کف کامیون.

رفقا هم مجبور شدند دورش بایستند.

فارسی و عربی رو قاطی کردم که به راننده بگم این قالی رو جمع کنه که ما جا بشیم.

دیدم فارسی جوابم رو داد.

گفت برو بالا برادر.

راحت باشید. روی فرش بایستید.

تعجب کردم. گفتم اگر خسته ای و حال نداری، ما خودمون جمعش کنیم.

گفت : لاوا... ، بعد چشم هاش تر شد و ادامه داد: تازه دامادم.

این قالی هم جهیزیه نوعروسمه.

گفته ببر بنداز زیر کفش های خاکی زائران حسین (ع) ، تا بعد من پهنش کنم داخل اتاق خونه مون وگرنه خونه رو فرش نمی کنم باهاش...

نگا ه هامون گره خورده بود به هم ، در حالی که چشمامون خیس بود و لب هامون خندون.

گفتم : مبروک حبیبی! علی عینی.

توی دلم گفتم : عجب حال و قالی دارند بعضی ها! الهی به پای هم پیر بشید به حق حسین (ع).